Seasoning for all-Seasons!

Si Anshe, siya na siguro yung pinaka-honest na taong nagsasabi kung ano talaga ang lasa ng luto ko. Dati nga, sumasama pa ang loob ko pag may comment siyang hindi ko masyadong trip. Kapag gulang sa ganito, kulang talaga. Kapag over cooked, sasabihin niya talaga. At kapag ayaw niya, hindi niya talaga kakainin.  Madalas, yung sinabi niya sa luto ko, napansin ko na yun. In denial lang ako. Hehe. Syempre, kumbaga, ako yung nagluluto sa ating dalawa, mas alam ko ang ginagawang ko. Mga ganung pantangang shit na pag-iisip. Haha.

Nasanay kasi akong sa bahay namin, lalo kay mama, lahat ng ginagawa ko masarap. Kaya siguro lumaki ulo ko eh. Na kahit alam kong sa sarili kong may kulang, eh puta sabi ng nanay ko masarap eh. Napaniwala naman ako. Kaso nanay nga eh. Ganun talaga. Pro tip lang ano. It's one thing to feel good when you recieve complements pero wag lang ibagsak lahat sa ulo. Hehe.

On the contrary, Kapag sinabi niyang masarap, masarap talaga! At doon naman ako minsan hindi nararamdaman na satisfied ako sa gawa ko. Inuulit-ulit ko pa nga yung tanong ko sa kanya. Kasi para naman sa akin, parang may kulang o sobra sa ginawa ko.

Ma-ba-badtrip siya kapag sa susunod na ginawa ko yung dish na yun dahil request niya at nagustuhan nga niya at may babaguhin ako sa recipe. Dadagdagan ko ng ganito o babawasan ko ng ganito kasi nga feeling ko, may kulang. On her end naman, tama na nga yung ginawa ko, bakit hindi ako makuntento doon eh masarap nga kaya ni-request niya. Yung saktong yun ang gusto niya. Ending, hindi niya kakainin yun.

May point eh di ba? Sa tingin ko, i am constantly over thinking din sa mga ginagawa ko. Hindi ko alam bakit ganun. Tangina naalala ko tuloy yung niluto ko noong shawarma, na may favorite din niya, pero nasobrahan ko sa asukal. As in sobrang tamis. Parang shawarma candy. Ganun. Haha. Iniisip ko kasi na parang kulang yung caramelization ng asukal kaya dinagdagan ko pa nang dinagdagan. Ayun nga ano. Isang kutsara na lang ng asukal, pwede nang panutsa at ilagay sa puto bumbong.

Kaya palagi niyang sinasabi sa akin kapag na-hit ko yung jackpot na lasa, ayan ha, tandaan mo na yan. At tinatandaan ko talaga. At kapag nagluluto na ako, lagi kong sinasabi sa sarili kong be satisfied.

Pero hindi pa rin laging ganun. Haha. Nagluluto nga eh. Kasama dyan yung pag-eexperiment. Syempre laging gusto kong sumubok o mag-try. So ang ginagawa ko na lang, hinihiwalay ko yung pag-eeksperimentuhan ko. Ipapatikim ko din sa kanya yun. Kapag okay, i-a-update ko ang recipe. Kapag hindi, balik sa original.

Hindi lang sa pagluluto, kasama na diyan yung ugali ko. Medyo madali akong ma-offend. Minsan hindi medyo. Hindi ko rin maintindihan yung sarili ko eh. Yung madalas na ikagalit ng maraming tao, hindi ako nagagalit. Pero yung madalas na ewan ko, minor lang, minsan doon pa ako galit na galit. Pero natutuhan ko rin, at natututo pa rin paano titimplahin yung emosyon ko kapag nakakatanggap ng puna. Hindi naman ako feeling perfect. Malayo yun sa ugali ko. Mas malaking percent ng pagkatao ko, hindi madaling ma-offend. Pero parang may 1% sa akin na wag mo nang puntahan dahil sasabog talaga ako.

So masasabi kong si Anshe ang pambalanse ko. In effect, siya yung seasoning sa pagkatao ko. Tipong okay naman ako, ata. Pero dahil sa kanya, mas nabubuo. Sa ganun niya ako binabago. Kasi siya mismo nagsabi, okay naman daw ako. Kaunting sprinkle lang ng kasipagan. A dash of pagiging malinis sa sarili. A pinch of discipline. A zest of motivation. A little kick of direksyon sa buhay. Ayos na.